Biz insanlar sevme yeteneğine sahip olduğumuz gibi, alabildiğine de sevilme ihtiyacı duyarız. Dokunmadan tanıyamaz hatta öğrenemeyiz. Dokunmadan sevemeyiz. Ve dokunulmak isteriz, sevildiğimizi duyumsamak için.

Varoluşumuzu izleyen binlerce yıl, önce avcı, sonra toplayıcı ve yetiştirici olarak kabileler halinde doğayla ve diğer canlılarla dokunarak, severek uyum içinde yaşarken, geçirdiğimiz evrim sonucu kendimizi çıldırtıcı bir hız ve yoğunlukla dört bir yanımızdan kuşatılmış toplumlar içinde bulduk. Bu sonuçta zekâmızın da büyük rolü oldu(!)

Doğadan uzaklaşıp, ona yabancılaşırken kendi doğamıza da yabancılaştık. Tehlike her an, her yerde olunca, savunma güdülerimiz öne çıktı. Duygularımızı sürekli bastırarak, iç dünyamızı en yakınlarımıza bile kapatıp, giderek kalabalıklaşan bir dünyada yapayalnız kaldık.

Doğadan koptukça doğanın bir parçası olduğumuzu unuttuğumuz gibi, dünyamızı diğer canlılarla paylaşmamız gerektiğini de unuttuk. Ayaklarımız toprağın ılık dokunuşunu, ellerimiz ağaç gövdelerini, bitkilerin hışırtılı serinliğini, sevdiğimiz, kullandığımız ya da yediğimiz hayvanların yaşam titreşimini, cildimiz güneşin yakıcı sevgisini, damağımız doğal yiyeceklerin tadını unuttu.

Bu unutuşlar bizi kendimize yabancı kılmakla kalmayıp, dünyamızın güzellik ve zenginliklerine, milyonlarca yılda oluşmuş dengesine ve ritmine, tüm canlı türlerine, öteki insanlara, yaşam kaynağımız havamıza, suyumuza, bu günümüze ve geleceğimize yönelik bir şiddeti doğurdu ve besledi. Para adında bir güç yarattık ve onun kölesi olduk.

Durup bir düşünmemiz gerekiyor. Ne yapıyoruz biz? Beton yığınları haline getirdiğimiz kentlerimizi bırakıp, gözlerimizi bir an dünyamıza çevirelim. Koskoca evrende, yaşamak için sahip olduğumuz “tek” yer. Varlık nedenimiz. Evimiz. Üstelik biz insanlar da dahil, üstünde, içinde yaşayan tüm canlıları besleyip yaşatacak kapasitede.

Böylesi zengin, böylesi anlamlı ve güzel bir dünyayı sevmek ve saygı duymak yerine öldürmek neden? Ona yönelen şiddet aslında doğrudan bizi de yaralamıyor mu?

Uzun yıllar resimlerimde, “Sevmek Dokunmaktır” temasını işledim. Çeşit çeşit dokunuşların resimlerini yaptım. Kimi zaman bir bakış, kimi zaman uzanan bir el, yaslanan bir omuz, bir yöneliş, bazen bir duruş, bir titreşim, bir ışıkla… en çok da renklerle… içimden akıp gelen renklerle dokundum tuvallere. Yaşanan onca vahşetin içinde bile, dünyamızın zenginliğini, güzelliğini, unuttuğumuz sevgiyi, mutluluğu anımsatmak için.

Doğanın bir parçası olduğumuzu hatırlar, onun olağanüstü ritmine kulak verir, paylaşmayı yeniden öğrenir, canlılığa saygı duyar ve yaşamı seversek; yalnızlığımız son bulur, acılarımız diner, mutluluğu yakalarız diye. Dünyamıza verdiğimiz zararları onarma şansını elde edebiliriz diye. Çocuklarımızın ve torunlarımızın da güzel bir dünyada yaşayabilecekleri umudunu taşıyabilelim diye.